Willem Breukink

"Ik was in Leipzig van 20 juni 1942 tot 20 december bij de Hasag. De reis naar Leipzig ging met de trein. Eerst was ik alleen maar ik kwam in de trein iemand tegen die ook naar de Hasag moest. We zijn ook bij de Hasag bij elkaar gebleven.

Ik kon goed Duits, en daarom was ik min of meer voorman. Ik was bij Hasag in het "begin" dus het was nog best goed geregeld. De Hasag was een fabriek met hele grote gebouwen. We sliepen op stapelbedden in een gebouw op het terrein. We keken uit op het spoor. Iedere week werden de bedden verschoond. We hadden eerst 1 toilet voor 90 personen, dat werd later veranderd in 6 toiletten.

De heer Bock was een vrijwilliger, die onze z.g. "Lagerfuhrer" was. Ik moet zeggen dat ik het met het werk behoorlijk trof. Ik werkte in een afdeling waar ook Poolse en Russische kinderen werkten die toen al 12 uur per dag moesten werken op twee sneetjes brood. De Russen en Polen werden door de leiding als vijand beschouwd.

Ze moesten een bepaald aantal stuks afleveren. We probeerden stiekem te helpen. Ik denk niet dat ze voor de rest veel kregen. Er waren ook jongens van de Philips in Eindhoven. Ook werkte ik soms samen met de Belgen. Van de Hasag directeuren heb ik nooit iemand gezien.

Ze kwamen overigens ook nooit in de fabriek. Toch werd er in die tijd ook artiesten, blinden en oorlog gewonden ingezet. Die blinden werden elke dag gehaald en gebracht. Kan me nog goed herinneren dat die hand in hand de fabriek binnen kwamen lopen".